Rekurencja funkcji Pythona
Rekurencja
Python akceptuje również rekurencję funkcji, co oznacza, że zdefiniowana funkcja może wywołać samą siebie.
Rekurencja jest powszechną koncepcją matematyczną i programistyczną. Oznacza to, że funkcja wywołuje samą siebie. Ma to tę zaletę, że możesz zapętlić dane, aby osiągnąć wynik.
Deweloper powinien być bardzo ostrożny z rekurencją, ponieważ może być dość łatwo wślizgnąć się do napisania funkcji, która nigdy się nie kończy, lub takiej, która używa nadmiernej ilości pamięci lub mocy procesora. Jednak poprawnie napisana rekurencja może być bardzo wydajnym i matematycznie eleganckim podejściem do programowania.
W tym przykładzie tri_recursion() jest funkcją, którą zdefiniowaliśmy tak, aby wywoływała samą siebie ("recurse"). Używamy zmiennej k jako danych, która zmniejsza się ( -1 ) za każdym razem, gdy wykonujemy rekurencję. Rekurencja kończy się, gdy warunek nie jest większy niż 0 (tj. gdy wynosi 0).
Nowemu programiście może zająć trochę czasu, aby dowiedzieć się, jak dokładnie to działa, najlepszym sposobem jest przetestowanie i zmodyfikowanie go.
Przykład
Przykład rekurencji
def tri_recursion(k):
if(k>0):
result = k+tri_recursion(k-1)
print(result)
else:
result = 0
return result
print("\n\nRecursion Example Results")
tri_recursion(6)