Roboty

Roboty przemysłowe

Roboty przemysłowe istnieją od ponad 50 lat.

Pierwszy patent na robota został zgłoszony w 1954 roku i przyznany w 1961 roku.

W 1969 Victor Scheinman wynalazł ramię Stanford (Uniwersytet Stanforda), aw 1972 zaprojektował ramię MIT dla laboratorium sztucznej inteligencji MIT.

Te „roboty” nie są uważane za inteligentne. Są to maszyny elektryczne zaprojektowane tak, aby umożliwić 6-osiowy ruch ramienia. Ale nowy projekt pozwolił maszynie podążać zaprogramowaną ścieżką i otworzył się na „roboty”, takie jak malowanie samochodów, spawanie i montaż.

Pionierska firma robotyczna Unimation (przy wsparciu General Motors) wprowadziła projekt Scheinmana do oznaczenia PUMA (Programmable Universal Machine for Assembly).

Większość robotów przemysłowych nie jest inteligentna .

O większości nowoczesnych robotów mówi się, że są autonomiczne lub półautonomiczne, ponieważ po zaprogramowaniu nie wymagają one dużego wkładu człowieka.

Robota można łatwo zaprogramować do wykonywania wielu różnych rzeczy (np. na linii montażowej), ale nigdy nie zmieni tego, co robi. Będzie kontynuował to samo zadanie, dopóki go nie wyłączysz.

Robotyczni barmani na Quantum of the Seas — Royal Caribbean:

Roboty i sztuczna inteligencja to dwie różne rzeczy.

Technologia robotów nie jest podzbiorem sztucznej inteligencji.

Robot to rzecz fizyczna. Po 50 latach rozwoju można zaprogramować prawie wszystko — radio, zegarek, telefon, a nawet roboty.

Roboty AI

Sztuczną inteligencję można wbudować w roboty, a sztuczna inteligencja to bardzo ekscytująca dziedzina robotyki przyszłości.

Sophia Hansona Robotics uosabia marzenia dotyczące przyszłości sztucznej inteligencji.

Sophia to połączenie nauki, inżynierii i artyzmu. Jest postacią science fiction stworzoną przez człowieka, przedstawiającą przyszłość sztucznej inteligencji i robotyki.

Czy roboty AI mogą wchodzić w interakcje społeczne?

Tak, roboty AI mogą nauczyć się interakcji społecznych.

Kismet (robot MIT) jest zaprogramowany do rozumienia mowy ciała i modulacji głosu. Twórcy badają, w jaki sposób ludzie i dzieci wchodzą w interakcję na podstawie tonu mowy i wizualnych wskazówek.

Kismet może być podstawą systemu uczenia się podobnego do człowieka.